Alicja Halicka była jedną z czołowych przedstawicielek paryskiej École de Paris oraz wybitną polską malarką i ilustratorką. Urodziła się w Krakowie 1889 roku, gdzie rozpoczęła swoją edukację artystyczną w Szkole Sztuk Pięknych dla Kobiet, studiując pod kierunkiem wybitnych polskich artystów, takich jak Józef Pankiewicz, Leon Wyczółkowski i Wojciech Weiss. W 1912 roku kontynuowała naukę w Monachium, a następnie w Paryżu, gdzie kształciła się w Académie Ranson pod okiem Maurice’a Denisa i Paula Sérusiera.
W 1913 roku poślubiła malarza Ludwika Markusa i osiedliła się na stałe w Paryżu, gdzie nawiązała kontakty z wybitnymi postaciami świata artystycznego, takimi jak Guillaume Apollinaire, Georges Braque i André Breton. W tym czasie jej twórczość była silnie zainspirowana kubizmem, co widoczne było w geometrycznych formach portretów, pejzaży i martwych natur. Podczas I wojny światowej przebywała w Normandii, gdzie zajmowała się projektowaniem tkanin i tapet. W latach 30. współpracowała z prestiżowymi magazynami mody, takimi jak „Vogue” i „Harper’s Bazaar”, projektując ilustracje i dekoracje.
Halicka regularnie wystawiała swoje prace w galeriach w Paryżu, Londynie, Nowym Jorku i Warszawie, uczestnicząc w prestiżowych Salonach. Jej twórczość obejmowała nie tylko malarstwo, ale również kolaże, płaskorzeźby oraz scenografię i kostiumy dla Baletów Rosyjskich Siergieja Diagilewa. W późniejszych latach, jej prace stały się bardziej dekoracyjne i liryczne, a inspiracji szukała m.in. w twórczości Raoula Dufy. Po zakończeniu II wojny światowej kontynuowała malowanie pejzaży Paryża, a także odbyła podróże do Indii i Polski, które dostarczyły jej nowych tematów do pracy.
Alicja Halicka zmarła w 1975 roku, pozostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny, który do dziś inspiruje i zachwyca miłośników sztuki na całym świecie.
