Jan Wyżykowski (ur. 1956 Warszawa) | 1977

Jan Wyżykowski to polski malarz, pedagog. Ukończył Liceum Plastyczne w Warszawie, w 1981 roku uzyskał dyplom z malarstwa w pracowni Jana Tarasina na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po studiach pracował jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały go działania parateatralne, rozpoczął pisanie dramatów. Cały czas malował, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonał 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg jego dużej teorii koloru) wykonał syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawił na 4 ważnych wystawach, kończąc w ten sposób jego okres młodzieńczy. W 1992 miał wystawę indywidualną w CSW - Zamku Ujazdowskim, a w 1993 zbiorową w CSW „Dokumenty II”. Rok później uczestniczył w wystawie zbiorowej w ramach CSW w Bukareszcie, w 1994 w indywidualnej w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, świadomie zrobił długą przerwę, zwolnił tempo, nie wystawiał swoich prac. W Tym czasie głównie zajmował się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wrócił do performance. W 2004 odkrył perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku), odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedział się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mu matematyk – śp. Cezary Suski. Od 2003 dużo rysował, a następnie coraz więcej malował. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. W 2010 jeszcze raz podjął młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończył pracę nad strukturami był przełomowy. Wyżykowski stopniowo uświadamiał sobie ogromnie ważny problem, że twórczość to nie odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – całość. Wybawieniem też było dla niego istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. W 2006 miał wystawę  indywidualną w galerii „Milano”, w 2010 cztery performance w galerii „XXI”, w 2012 kolejną wystawę indywidualną w „Galerii Fibaka”, a w 2013 zbiorową w „Saatchi” galerii. W roku 2016 wydał eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.