Stefan Filipkiewicz był polskim malarzem i grafikiem, uznawanym za przedstawiciela "szkoły pejzażowej" Stanisławskiego. Urodził się w lipcu 1879 roku w Tarnowie, w rodzinie Wincentego i Heleny z Kurkiewiczów. Uczęszczał do gimnazjum Św. Jacka w Krakowie, a w 1899 roku, na radę Jacka Malczewskiego, rozpoczął studia w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie uczył się m.in. pod okiem Józefa Mehoffera i Leona Wyczółkowskiego. Jego twórczość koncentrowała się na malowaniu pejzaży Tatr i Podhala.
Filipkiewicz zadebiutował w 1899 roku wystawą serii pejzaży tatrzańskich w Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Od 1903 roku był członkiem warszawskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, gdzie regularnie wystawiał swoje prace. Po ukończeniu studiów w 1904 roku, podróżował po Europie, zdobywając uznanie na międzynarodowych wystawach.
W 1908 roku wstąpił do Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, którego prezesem został w 1928 roku. Jego prace były wystawiane m.in. w Wiedniu, Berlinie, Rzymie, Wenecji oraz na wystawach secesyjnych. W 1929 roku zdobył złoty medal na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu.
W latach 1927–1933 mieszkał w Zakopanem, skąd czerpał inspiracje do malowania pejzaży tatrzańskich. Jego działalność artystyczna i patriotyczna zakończyła się tragicznie; zginął w sierpniu 1944 roku w obozie koncentracyjnym Mauthausen. Stefan Filipkiewicz pozostawił po sobie bogate dziedzictwo artystyczne, a jego prace znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą.
