Wincenty Wodzinowski urodził się w 1866 roku w Igołomia a swoją edukację artystyczną rozpoczął w 1880 roku w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego. Następnie, w latach 1881-1889, kontynuował naukę w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie uczył się pod okiem Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. W tym okresie zdobył stypendium oraz odznaczenie za swój pierwszy obraz „Na swojską nutę”, który został zaprezentowany na wystawie Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych.
Nagroda pieniężna umożliwiła mu dalsze doskonalenie warsztatu w pracowni Aleksandra Wagnera w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, a także pobyt w Wiedniu. Po ukończeniu studiów Wodzinowski osiedlił się w Krakowie, w Swoszowicach, gdzie rozpoczął pracę jako wykładowca na Wyższych Kursach dla Kobiet w Muzeum Techniczno-Przemysłowym.
Styl malarski Wodzinowskiego ukształtował się pod wpływem historyzmu Jana Matejki oraz tendencji artystów polskich tworzących w Wiedniu i Monachium. Najczęściej malował sceny rodzajowe przedstawiające życie podkrakowskiej wsi oraz obyczaje ludowe, a także pejzaże, portrety, sceny batalistyczne, alegoryczne i religijne. Jego obrazy charakteryzowały się żywiołowością, radosnym wyrazem oraz jasną, żywą paletą barw. Poza malarstwem sztalugowym, zajmował się także ilustracją i grafiką, tworząc litografie. Wincenty Wodzinowski jest również współautorem słynnej „Panoramy Racławickiej”.
Wodzinowski wystawiał swoje prace w kraju i za granicą, otrzymując liczne nagrody, w tym srebrny medal na wystawie w Chicago w 1894 roku. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski w 1938 roku, a także Krzyżem Niepodległości oraz Krzyżem Walecznych. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Krakowie oraz Muzeum im. Stanisława Fischera w Bochni.
Wincenty Wodzinowski zmarł 5 lipca 1940 roku w Krakowie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek artystyczny, który do dziś inspiruje miłośników sztuki.
