2024-04-25
Pierwsze przedstawienia w technice akwarelowej powstały jeszcze w prehistorii. Akwareli używali również Egipcjanie i skrybowie podczas wieków średnich. Szeroką paletę możliwości, jaką oferuje ta technika wodna, zaprezentował jednak dopiero Albrecht Dürer (1471–1528) oraz Hans Bol (1534–1593) i jego uczniowie oraz naśladowcy.
W technice akwarelowej do malowania używa się wodnej zawiesiny pigmentów wraz z gumą arabską (lub współcześnie gumy Kordofan, inne możliwe dodatki to gliceryna, miód i wiele innych), pędzli oraz specjalnego, chłonnego podobrazia. Najbardziej rozpowszechnionym podłożem jest papier, używa się jednak także czasami podobrazi z tkanin, pergaminu, drewna, papirusu, skóry czy nawet plastiku. Faktura podłoża jest widoczna po skończeniu malowania, dlatego wybór podobrazia jest jedną z ważniejszych decyzji, którą musi podjąć artystą przed przystąpieniem do malowania. Termin akwarela odnosi się zarówno do techniki, jak i do powstałego dzieła sztuki.
Akwarelę uważa się za trudną technikę, ze względu na ograniczoną możliwość nanoszenia poprawek. Proces malowania wymaga koncentracji i ,,pewnej ręki”.
Do jednych z najbardziej znanych akwareli należy dzieło Albrechta Dürera z 1502 roku przedstawiające młodego zająca. Mistrzowi udało się stworzyć niezwykle precyzyjny, realistyczny obraz zwierzęcia. Obraz odznacza się botaniczną dokładnością i znajduje się w zbiorach Albertiny w Wiedniu.
Artyści używają malarstwa akwarelowego do dzisiaj. Twórcy posługujący się akwarelami w obecnych czasach dzięki internetowi oraz licznym sklepom plastycznym na całym świecie mają dużo łatwiejszy dostęp do szerokiej gamy papierów, farb i przyborów niż ich poprzednicy. Jednym ze współczesnych mistrzów akwareli jest z pewnością Cheng-Khee Chee. Jest znany ze swoich obrazów przedstawiających karpie koi, złote rybki i ptaki, a także kwiaty, pejzaże, krajobrazy miejskie oraz ilustracje do książek dla dzieci. Jego prace zachwycają precyzją, malarskością bogatą paletą barw.
