Zakład Instytutu Szkła w Krakowie | 645

Zakład Instytutu Szkła w Krakowie ma swoje korzenie w 1931 roku, kiedy to budynki po Fabryce Zapałek „Znicz” przy ulicy Lipowej zostały przejęte przez nową spółkę. Udziałowcami byli inżynier Leon Bąkowski oraz przedsiębiorcy Dawid i Jakub Chazanowie, pochodzenia żydowskiego. W 1932 roku spółka uruchomiła hutę szkła pod nazwą „Krakowska Huta Szkła, inż. L. Bąkowski, D. Chazan i Ska”, produkując głównie butelki na wódkę na zamówienie Państwowego Monopolu Spirytusowego, a także butelki na wino, wody mineralne oraz szkło apteczne.

Po II wojnie światowej zakład przeszedł na własność państwa, a w jego miejsce powstały Krakowskie Zakłady Szklarskie. W skład zakładów weszły m.in. Huta Szkła „Wawel” i Huta Szkła w Skawinie. W latach 60. XX wieku, przy ulicy Lipowej, rozpoczął działalność ośrodek naukowo-badawczy zajmujący się szkłem. Z początkiem lat 70. połączono go z hutą, a ośrodek funkcjonował jako filia warszawskiego Instytutu Szkła (późniejszego Instytutu Szkła i Ceramiki).

Instytut Szkła w Krakowie stał się jednym z wiodących ośrodków w Polsce w zakresie badań nad szkłem. W latach 70. i 80. zakład zyskał również renomę dzięki produkcji artystycznego szkła, znanego jako „szkła krakowskie”. Produkowane tam wazony, kielichy, puchary, patery, świeczniki czy kufle, projektowane przez znanych artystów takich jak Jerzy Słuczan-Orkusz, Michał Jakubas, Zofia Pasek czy Marian Gołogórski, szybko zdobyły popularność zarówno w kraju, jak i za granicą. Produkty te charakteryzowały się wysoką jakością wykonania, a każdy wyrób był ręcznie formowany przez wykwalifikowanych hutników i sygnowany wizerunkiem smoka dmuchającego bańkę szklaną.

Mimo dużych sukcesów artystycznych i naukowych, produkcja szkła została zakończona w 1998 roku z powodu trudności ekonomicznych. Mimo to, dziedzictwo Instytutu Szkła w Krakowie pozostaje istotnym elementem w historii polskiego przemysłu szklarskiego.