2023-02-01
Za ramy czasowe epoki edwardiańskiej uważa się lata 1901 do 1910, to właśnie wtedy królem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii był Edward VII. W architekturze brytyjskiej królował neo-barok, w malarstwie akademizm, biżuteria z wybujałych form wiktoriańskich zmieniła się w kierunku bardziej eterycznej i delikatnej.
Mimo krótkiego trwania epoka edwardiańska zasługuję na uwagę. Czas od 1901 do 1910 był okresem ważnych międzynarodowych przemian, które obejmowały swoim zasięgiem przede wszystkim społeczeństwo, naukę, technikę i kulturę. Pomimo wielu przemian technologicznych i społecznych, malarstwo (oprócz artystów z tzw. Camden Town Group) zachowało stateczny i akademicki rys. Do poczytnych malarzy można zaliczyć Sir William Rothensteina czy Sir Samuel Luke Fildesa (autora portretu reprezentacyjnego króla Edwarda VII).
W architekturze brytyjskiej lat 1901-1910 królowało uznanie dla XVIII-wiecznej architektury francuskiej. Budynki publiczne - ze swoimi masywnymi kolumnami i eleganckimi kopułami - stanowiły hołd dla Christophera Wrena (architekty angielski, m.in. projektant katedry św. Pawła w Londynie) oraz podkreślały dominację Imperium Brytyjskiego.
Ze względu na szybki rozwój przedmieść zaczęły masowo pojawiać się szeregowe, bliźniacze oraz wolnostojące dwupiętrowe wille. W domach stopniowo pojawiało się oświetlenie elektryczne i urządzenia gazowe, okna miały większą powierzchnię dzięki niedrogiemu szkłu.
Wyroby biżuteryjne okresu edwardiańskiej były wykonywane przy użyciu diamentów, pereł, platyny czy kolorowej emalii. Po wymyślnych formach wiktoriańskich zaczęły królować bardziej symetryczne układy, modnym motywem stała się symetryczna kokarda. Jubilerzy przetwarzali delikatne i wdzięczne motywy rokokowe, pojawiały się więc stylizowane motywy girland, i kwiatów. Czasami pojawiały się również pastelowe kamienie szlachetne.
