Władysław Skoczylas był polskim malarzem, grafikiem i rzeźbiarzem, uznawanym za twórcę polskiej szkoły drzeworytu. Urodził się w kwietniu 1883 roku w Wieliczce w rodzinie związanej z kopalnią soli. Edukację artystyczną rozpoczął w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie studiował malarstwo u Teodora Axentowicza i Leona Wyczółkowskiego oraz rzeźbę w pracowni Konstantego Laszczki. W latach 1910–1913 kontynuował naukę w Paryżu, gdzie uczył się rzeźby u Antoine’a Bourdelle’a oraz grafiki i drzeworytu w Hochschule für Grafik und Buchkunst w Lipsku.
W 1908 roku objął posadę nauczyciela rysunku w Zakopiańskiej Szkole Przemysłu Drzewnego. W 1922 roku został profesorem grafiki w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych, a w latach 1929–1930 pełnił funkcję jej dyrektora. W 1914 roku zdobył nagrodę w dziale drzeworytu na II Konkursie im. Henryka Grohmana, a w 1918 roku został docentem grafiki i rysunku na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Jego prace były publikowane w "Tęczy", a w 1928 roku zdobył brązowy medal na olimpijskim konkursie sztuki i literatury w Amsterdamie za cykl akwarel.
Skoczylas jest znany z charakterystycznego stylu, który cechuje tzw. „grzebyk” – ząbkowanie czerni i bieli, rytmizujące kompozycje. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Artystów Polskich „Rytm” oraz Stowarzyszenia Polskich Artystów Grafików „Ryt”. Jedna z największych kolekcji jego dzieł znajduje się w Muzeum Żup Krakowskich w Wieliczce, gdzie zgromadzono ponad 400 drzeworytów, akwarel i rysunków.
Władysław Skoczylas zmarł 8 kwietnia 1934 roku w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
