2024-11-19
Rokoko był to styl w architekturze i sztukach plastycznych, którego rozkwit nastąpił za panowania Ludwika XV (szczególnie lata: 1730-1760). Charakteryzował się ornamentalnym podejściem do przedmiotu, uwielbieniem asymetrii i skomplikowanych form. Co miłośnik sztuki powinien wiedzieć o tym nurcie?
Ornamentem charakterystycznym dla rokoka jest rocaille. Wyglądem naśladuje on muszlę, małżowiny uszne lub florę morską. Jego nazwa została zaczerpnięta od mieszaniny skał, muszli i gipsu, która służyła do tworzenia malowniczych efektów w grotach. Ornament ten pojawił się we Francji, później rozprzestrzenił się na inne kraje, m.in. Włochy, Bawarię, Austrię. Za oficjalną datę pojawienia się rocaille-u można uznać wydanie w 1734 roku ,,Livre d’ornemens’’, księgi ornamentalnej autorstwa Juste-Aurèle Meisonniera, francuskiego artysty, przede wszystkim złotnika, dekoratora i projektanta mebli.
Malarstwo rokokowe w sposób znaczący odeszło tematycznie od malarstwa barokowego. Królowała przede wszystkim tematyka związana z zabawami i wydarzeniami towarzyskimi na łonie natury, z bohaterami w strojach dworskich (tzw. fête galante) bądź pasterskich (tzw. fête champêtre). Często przedstawiono ponadto maskarady oraz chętnie malowano portrety kobiet, szczególnie przy użyciu pasteli. Do najważniejszych twórców bezsprzecznie należeli Francuzi Antoine Watteau i François Boucher, Anglicy Joshua Reynolds i William Hogarth, Włoch Francesco Guradi. Na gruncie polskim duże znaczenie zyskał Francuz Jean Pierre (Jan Piotr) Norblin, autor obrazów fête galante w stylu Watteau.
Do najbardziej typowych cech architektury rokokowej można zaliczyć stosowanie pastelowych kolorów, upodobanie asymetrii i przepychu oraz częste używanie stiuku. Wydaje się, że najbardziej w okresie trwania nurtu rozwinęła się dekoracja wnętrz. Ściany dzielone były przy pomocy linii falistych, w wielu miejscach umieszczano lustra, gdzieniegdzie umieszczano motywy egzotyczne, chińskie czy japońskie. Pokoje stały się bardziej kameralne i subtelne, w porównaniu do epoki poprzedniej. Całe budynku stają się też takie – miejsce ogromnych rezydencji zajmują mniejsze pałacyki, wille i pawilony parkowe.