Platery

Platerowane naczynia w swojej elegancji i formie nie ustępują niczym srebrnym naczyniom, a są bardziej przystępne cenowo dla użytkowników, praktyczniejsze niż srebra i łatwiejsze do utrzymania w czystości. Weszły do masowej produkcji w XIX wieku jako odpowiedź na rosnące zapotrzebowanie głównie mieszczan, którzy mieli duże ambicje, ale ograniczony budżet i na srebra pozwolić sobie nie mogli. 

Jak powstały platery? 

Wynalazek platerów przypisuje się Anglikowi, Thomasowi Boulsoverowi, który przy naprawie noża połączył blachę srebrną oraz miedzianą. Po tym, jak wywalcował obie blachy, powstały arkusz wyglądał jak srebro. Wraz z postępem technicznym, zmieniały się metody wytwarzania platerów. Początkowo wykonywano platery z mosiądzu, który srebrzono bardzo grubą warstwą. Platery na mosiądzu przecierając się, odsłaniały swój prawdziwy materiał wykonania, dlatego w późniejszych czasach wykonywano platery na białych metalach, np. niklu czy cynku.

Co pod spodem plateru?

Poza standardowymi oznaczeniami wytwórni, które umożliwiały zidentyfikowanie fabryki, którą opuścił przedmiot, na spodzie znajdują się także znaki w formie numerów i liter, które są informacją o srebrzeniu. Są to m.in.:

• GALW – oznaczenie GALW na naczyniach z Polski oznacza przedmiot srebrzony metodą galwaniczną,

• EP – na przedmiotach z Niemiec ten skrót oznaczał obiekty srebrzone galwanicznie,

• OX – znaczy, że przedmiot jest oksydowany,

• N lub NS – to skrót od „nowe srebro”, „nowym srebrem” był stop cynku i niklu,

• Alpaca, alpaka lub alpacca – to oznaczenie stopu, który zastępuje srebro w wyrobie, popularnie nazywanego białym srebrem,

• 0 – to oznaczenie podwójnego srebrzenia,

• I/0 – ten znak mówi o tym, że na 1 dm powierzchni został użyty 1 g srebra,

• 90 lub inna liczba – to oznaczenie znaczy, że na 24 dm² powierzchni wyrobu użyto 90 (lub mniej albo więcej, w zależności jaką mamy liczbę na wyrobie) gramów srebra.