Wlastimil Hofman był jednym z najwybitniejszych polskich malarzy symbolistów, znanym z głęboko zakorzenionego w polskiej tradycji malarstwa religijnego i baśniowego. Urodził się w Pradze, ale już w 1889 roku osiedlił się w Krakowie, gdzie rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych. Jego mistrzami byli m.in. Jacek Malczewski i Leon Wyczółkowski, którzy wywarli ogromny wpływ na jego twórczość. W latach 1899-1901 doskonalił swój warsztat w paryskiej École des Beaux-Arts pod okiem Jeana-Léona Gérôme’a.
Wczesne prace Hofmana nawiązywały do symbolizmu i romantyzmu, a jego obrazy często łączyły elementy baśniowe, religijne i ludowe. Tworzył złożone narracje, w których sceny sakralne mieszały się z motywami alegorycznymi. Jego prace były wystawiane zarówno w Polsce, jak i za granicą – m.in. w Wiedniu, Berlinie i Lwowie. Po II wojnie światowej powrócił do Polski, osiedlając się w 1947 roku w Szklarskiej Porębie, gdzie kontynuował swoją twórczość, niezmiennie wierny tradycyjnemu stylowi.
Hofman był również aktywnym członkiem polskich grup artystycznych, takich jak Towarzystwo Artystów Polskich „Sztuka” oraz Grupa Pięciu. Jego dzieła, łączące realizm z symbolizmem, wyróżniały się bogactwem kolorów i wyrazistością form. Mimo upływu lat twórczość Hofmana nadal fascynuje, a on sam pozostaje jednym z kluczowych polskich artystów XX wieku. Zmarł 21 lipca 1978 roku w Szklarskiej Porębie.
