2024-11-05
Rozwój art déco przypadł na lata 1919-1939, można było go zobaczyć w modzie, sztuce i architekturze "szalonych lat dwudziestych" i Wielkiego Kryzysu (1929-1933). Styl ten w umiejętny sposób równoważył szlachetność wykonania i dbałość o użytkowość wykonywanych obiektów.
Projektanci wczesnego art déco mieli jasno określone zamiary, chcieli oni stworzyć estetykę, której nikt wcześniej nie widział. Osiągnęli oni pełny sukces, rozpropagowali oni tzw. styl totalny (obejmujący swoim wpływem wszystkie obszary sztuki ,,klasycznej” i użytkowej).
Do najważniejszych cech, nowej sztuki dekoracyjnej (z francuskiego arts décoratifs) z pewnością należało połączenie tradycji z nowoczesnością (m.in. poprzez stosowanie nowych i dobrze już znanych materiałów budowlanych) oraz czerpanie z wielu kultur, szczególnie często ze sztuki europejskiej, azjatyckiej czy staroegipskiej. Jednakże na pierwszym, widocznym planie najistotniejszych wyróżników nowej estetyki należało zdyscyplinowanie przestrzenne, geometryzacja form oraz wyróżnienie przedmiotu użytkowego. Co warte jest zaznaczenia, nieuprawnione jest stwierdzenie o porzuceniu w pełni przez artystów zasad secesji, należy pamiętać, że również w poprzednim, słynnym stylu występował nurt geometryzujący oraz twórcom zależało na podejściu ,,totalnym”.
Jednymi z najsłynniejszych przykładów architektury art déco są dwa wieżowce znajdujące się w Nowym Jorku, Chrysler Building oraz Empire State Building. Widać na nich ozdobne geometryczne detale, m.in. wzory samochodów czy rynny zakończone głową orła. Oba budynki uznawane były za nowoczesne i eleganckie synonimy luksusu.
Jeśli chodzi o malarstwo, wydaje się, że najsłynniejszym obrazem, idealnie pokazującym cechy stylu jest ,,Portret w zielonym Bugatti” Tamary Łempickiej z 1925 roku. Widz otrzymuje od polskiej artystki obraz kobiety nowoczesnej, prowadzącej samochód, widzi on geometryzację (np. w układzie płaszcza). Praca jednak została wykonana w tradycyjnej technice malarstwa olejnego na płycie.
